Μετά την απώλεια 41.000 ανθρώπων στη Γάζα, κυρίως γυναικών και παιδιών, τα ελληνικά ΜΜΕ φαίνεται να ανακάλυψαν πώς να ανθρωπίσουν τα θύματα ενός πολέμου. Ωστόσο, ούτε αυτός ο αριθμός τους ήταν αρκετός, καθώς χρειάστηκαν άλλοι 8 θάνατοι για να ξεκινήσουν οι αναφορές. Οι 8 αυτοί προέρχονταν από την πλευρά που θεωρείται επιτρεπτή από την κυβέρνηση και τα Μέσα να μας προκαλεί λύπη. Η κάλυψη τους έγινε με λεπτομέρειες για τη ζωή τους: πόσων ετών ήταν, αν είχαν παιδιά και ότι «είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους». Ξαφνικά, η είδηση ότι ένας από αυτούς ήταν Έλληνας που ζούσε στο Ισραήλ γέμισε δάκρυα τους αναγνώστες.
Όμως, πώς ισχύει αυτό όταν οι νέοι της Παλαιστίνης δεν έχουν «όλη τη ζωή μπροστά τους»; Τα ορφανά παιδιά που είναι θύματα των επιθέσεων δεν επικοινωνούν στη γλώσσα που κατανοούν οι επενδυτές του ελληνικού τουρισμού. Οι περιουσίες τους καταστρέφονται από μια παράνομη κατοχή που ενοχλεί τη δήθεν «διάχυση της Δημοκρατίας». Τα ελληνικά ΜΜΕ έχουν αποτύχει να προσφέρουν ουσιαστική ενημέρωση κατά τη διάρκεια της κρίσης, ακόμη και όταν είχαν ανταποκριτές στην περιοχή, επιλέγοντας συχνά να παραλείπουν κρίσιμες λεπτομέρειες.
Η αναφορά σχετικά με τον νεαρό που δολοφονήθηκε στη Γιάφα, ο οποίος είχε υπηρετήσει στο παρελθόν στις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ, αφέθηκε ως υποσημείωση σε ένα λεπτομερές ρεπορτάζ. Εντούτοις, αυτό δεν δικαιολογεί τη δολοφονία αμάχων. Η συλλογική ευθύνη των αμάχων για τις ενέργειες μιας οργάνωσης δεν είναι ούτε βάσιμη ούτε ηθικά αποδεκτή. Ιδιαίτερα όταν οι μαρτυρίες σχετικά με την υποτιθέμενη νομιμότητα των επιθέσεων αγνοούν τη ζωή αθώων παιδιών, που απλώς βρίσκονται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.
Ποιες ζωές αξίζουν περισσότερο και ποιος καθορίζει αυτή την επιλεκτική ευαισθησία; Ποιος επιλέγει ποια θύματα θα παρουσιαστούν με πρόσωπα, οικογένεια και όνειρα και ποια θα παραμείνουν εντελώς ανώνυμα; Αυτά τα ερωτήματα είναι κεντρικά για την κατανόηση της πραγματικής κατάστασης στην περιοχή και επισημαίνουν την ευθύνη των ΜΜΕ στη διαδικασία ενημέρωσης.
Πηγή: documentonews.gr
