Στη σύγχρονη ελληνική πολιτική σκηνή, από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, υπάρχουν δύο ξεκάθαρες πλευρές σχετικά με τη χρήση του προσωπικού βίου των δημόσιων προσώπων στην πολιτική αρένα. Από τη μία πλευρά βρίσκονται οι πολιτικοί που τηρούν ένα σταθερό αξιακό σύστημα, αποφεύγοντας να χρησιμοποιούν τους οικογενειακούς τους δεσμούς για προώθηση της πολιτικής τους εικόνας. Αυτοί σέβονται επίσης την ιδιωτική ζωή των αντιπάλων τους. Ιδιαίτερα παραδείγματα είναι οι Κώστας Σημίτης και Γεωργία Σαμαρά, των οποίων οι οικογένειες ποτέ δεν έγιναν αντικείμενο δημόσιου σχολιασμού.
Αντίθετα, στην άλλη πλευρά υπάρχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος έχει ενσωματώσει τον οικογενειακό του βίο στις επικοινωνιακές του τακτικές. Η εμφάνιση του σε μεσημεριανές εκπομπές και η προσωπική του ζωή έχουν γίνει κεντρικό θέμα στην καμπάνια του, ακολουθώντας τις «αμερικανιές» που προτείνει ο επικοινωνιολόγος του. Η αφαίρεση του ιδιωτικού βίου των πολιτικών από την πολιτική σφαίρα έχει αμβλυνθεί με τέτοιες στρατηγικές, όπως να μιλάει ανοιχτά για τις σχέσεις του με τη σύζυγο του, δημιουργώντας έτσι ψηφοθηρικές εντυπώσεις.
Στο πρόσφατο debate του ΠΑΣΟΚ, οι υποψήφιοι κινήθηκαν με σοβαρότητα και επικέντρωσαν την προσοχή τους σε πολιτικά ζητήματα, δίνοντας μια αίσθηση θετικής εξέλιξης για το κόμμα. Ωστόσο, η Άννα Διαμαντοπούλου σε διάφορες εμφανίσεις της σε ελαφρές εκπομπές παραβίασε αυτόν τον άτυπο κανόνα, μιλώντας για την προσωπική της ζωή και την οικογένειά της με σκοπό την εσωκομματική της προώθηση. Αυτή η προσέγγιση διέλυσε τη σοβαρότητα της υποψηφιότητάς της και επικρίθηκε για τη μελοδραματική της στάση.
Η Διαμαντοπούλου φαίνεται να επιδιώκει να επωφεληθεί από τον συναισθηματισμό χωρίς να προβάλλει συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις. Οι αναφορές της στον γιο της, τον σύζυγο της και τους γονείς της δεν έχουν καμία σχέση με τα πολιτικά ζητήματα και αναρωτιέται κανείς πώς αυτές οι προσωπικές ιστορίες σχετίζονται με την προεκλογική διαδικασία. Η πολιτική φιλοδοξία της μπορεί να είναι θεμιτή, αλλά η προσέγγιση της γεννά ερωτηματικά για το ποια είναι τελικά η ταυτότητα της ως πολιτικός.
Η σύγκριση της Διαμαντοπούλου με τον Μητσοτάκη φαίνεται να προβάλλεται, αφού και οι δύο χρησιμοποιούν τα προσωπικά τους βιώματα για πολιτική αναγνώριση, ενώ η σοβαρότητα και οι αξίες της πολιτικής δεν θα έπρεπε να θυσιάζονται στο βωμό της δημοσιότητας. Ανθρωπιστικές και προσωπικές καταθέσεις, αν και μπορούν να αγγίξουν τον κόσμο, σε αυτό το πλαίσιο φαίνονται περισσότερο ως αναγκαία επικοινωνιακή στρατηγική παρά ως γνήσια ανησυχία για κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα.
Όπως φαίνεται, ο δημόσιος βίος και ο ιδιωτικός βίος συχνά κινούνται σε παράλληλες διαδρομές, με καλές και κακές επιλογές που συνδέονται με το πώς διαχειρίζεται κάποιος τη δημόσια εικόνα του. Η κριτική που ασκείται μπορεί να αποκριθεί στη μη συνειδητή ανάγκη κάποιων πολιτικών να επενδύσουν στην προσωπικότητά τους, όμως η πολιτική απαιτεί περισσότερη σοβαρότητα και συνείδηση.
Πηγή: documentonews.gr
