Ο Λίβανος, για μία ακόμη φορά, αποδεικνύεται ανίκανος να διασφαλίσει την εδαφική του κυριαρχία. Ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός, Νατντζίμπ Μικάτι, κατηγόρησε το Ισραήλ για έναν «βρώμικο πόλεμο» εναντίον του Λιβάνου, που προκαλεί εκτεταμένη βία και τον θάνατο πολλών αμάχων. Ο Μικάτι δήλωσε ότι υποστηρίζει την κοινή θέση των ΗΠΑ και της Γαλλίας που ζητούν τον τερματισμό των εχθροπραξιών. Ωστόσο, η κυβέρνηση του Λιβάνου βρίσκεται σε αδυναμία, παγιδευμένη μεταξύ του Ισραήλ και της Χεζμπολάχ, χωρίς τη δυνατότητα να επηρεάσει τις δύο πλευρές.
Η αδυναμία της λιβανικής κυβέρνησης έχει ιστορικές ρίζες. Ο Λίβανος ιδρύθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα με τη βοήθεια της Γαλλίας, ως ένα κράτος για τους μαρωνίτες χριστιανούς, αλλά περιλάμβανε και περιοχές με άλλες θρησκευτικές ομάδες, γεγονός που οδήγησε σε διαρκείς εντάσεις. Οι «ομολογιακές» δομές, που καθόριζαν τα πολιτικά αξιώματα με βάση συγκεκριμένα θρησκευτικά δόγματα, δεν συμβάδισαν με την ανάπτυξη ενός ισχυρού εθνικού κράτους. Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε μετά τον εμφύλιο πόλεμο της δεκαετίας του ’70, αναδεικνύοντας τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των κυριότερων θρησκευτικών παρατάξεων της χώρας.
Μετά την ολοκλήρωση του πολέμου το 1990, δημιουργήθηκε μία πολιτειακή δομή για την εξισορρόπηση των συμφερόντων, η οποία, ωστόσο, χρησιμοποιείται από κάθε ομάδα για να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα, ενισχύοντας την αποδυνάμωση του κράτους. Αυτή η εσωτερική αδυναμία είναι εμφανής και στην τρέχουσα κατάσταση, όπου ο Λίβανος είναι «ακέφαλος» από το 2022, καθώς οι διάφορες θρησκευτικές δυνάμεις δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν σε έναν κοινό υποψήφιο για την ηγεσία.
Η δράση της Χεζμπολάχ προσθέτει μία ακόμη διάσταση στο πρόβλημα. Υπό την ανοχή ή και τη στήριξη κάποιων εσωτερικών δυνάμεων, η Χεζμπολάχ έχει αναδειχθεί σε εξαιρετικά ισχυρή στρατιωτική δύναμη στο Λίβανο, επιβάλλοντας τις δικές της πολιτικές. Ο τακτικός στρατός του Λιβάνου περιορίζεται σε παθητικό ρόλο και αναγκάζεται να συνεργάζεται με τη διεθνή ειρηνευτική δύναμη UNFIL χωρίς έμπρακτη ισχύ. Η διαρκής παρουσία των παραστρατιωτικών έντονα επιδρά στη δυνατότητα του στρατού να ασκήσει εναλλακτική εξουσία.
Η λιβανική κυβέρνηση, τουλάχιστον, φαίνεται ανίσχυρη και αδύναμη να διαχειριστεί τις κρίσεις που τη μαστίζουν. Στην παρούσα φάση, ο στρατός του Λιβάνου κατατάσσεται στην 118η θέση στο Global Firepower Index, γεγονός που υποδεικνύει πως δεν μπορεί να επηρεάσει την κατάσταση ούτε απέναντι στο Ισραήλ, ούτε της Χεζμπολάχ, αφήνοντας τον Λίβανο σε μία πορεία που μπορεί να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερες κρίσεις και ενδεχομένως έναν νέο εμφύλιο πόλεμο.
Πηγή: documentonews.gr
